Un mini-relato adicado.

Era media noite. No ambiente había un forte sabor a berros, un inquietante cheiror a sangue e a palabra puta saíndo da boca de meu pai. O que parecía ser  un duro  día máis, un día como tantos outros, acabou como noutras ocasións xa presaxiara. Meu pai abandoou (funcando, maldecindo e roñando) a casa, eu como sempre fun xunto de mamá. Antes de entrar na habitación, adiviñábanse unhas pisadas vermellas que desprendían un forte sentimento de tánatos. As pisadas íanse facendo máis visíbeis canto máis me aproximaba a mamá. E alí estaba ela, cos brazos colgados da bañeira, bañándose nun caldo vermello que sabía a sensabores e descolocaba a calqueira. Toqueina, acaricieina como sempre o facía despois de que meu pai forcexeaba con ela. Díxome que me quería e que me coidase moito. Todo o que ela nunca puidera facer por min. Tras isto, puxo fin a unha vida destronada por un home descerebrado e sicótico ó que nunca soubo facer fronte, porque tal vez nunca tivo a oportunidade de facelo.

 Este relato, señores/as cibernautas, escríboo e adícollo a tódalas mulleres mortas ás mans dos seus "homes", ou que foron ou son maltratadas por estes. Porque este ano xa van 52 e non queremos unha máis. Porque este, é o relato que nunca debeu ser escrito nin imaxinado por ninguén de ningures. A XANELA.