Dime

Kafka queixábase da falta de cariño do seu pai. Dicía que era home áspero, incapaz de dar unha caricia. Coñezo a moitos individuos que son como o pai de Kafka. E non me interesan. Tamén coñezo outros que morren de ganas por dar caricias... e non saben. Coñezo incluso algúns que non saben bicar. E outros que non pronuncian nunca as palabras imprescindibles, que son sempre as mesmas: necesítote, teño ganas de estar sempre ao teu lado, quérote moito, oxalá teñas un magnífico día, grazas por estar, son o teu amigo, etcétera, etcétera, etcétera. Hai seres que din amar con loucura e, non obstante, son incapaces de achegarse á pel do outro, da outra. Arrimarse por tras do seu pelo, sentir o seu recendo, botar as mans á súa cintura e dicirlle: que lindo que estás así. Vivimos no mundo do disimulo e da mentira. Hai quen vive eternamente no silencio. Xentes incapaces de expresarse con palabras, ou coas mans, ou cuns ollos que acerquen e non separen. Convertemos o mundo nun lugar frío e baleiro. Un territorio de seres ausentes que aparecen unicamente no ocio cotián e repetido ou contemplándose na pantalla do televisor en programas de ampla audiencia. Vivimos ignorando o valor das palabras que curan tanto como as benzodiacepinas. Eu quero que me digan canto me queren, se é que alguén é capaz de querer a un tipo coma min. Que me tiren os pratos á cabeza cando rompo algunha das miñas promesas. Quero que me traten con calor, agora que o frío -dixen arriba- é o señor do mundo. Pero sobre todas as cousas quero que as persoas importantes para min digan e non calen. Eu non amo ao pai de Kafka, senón a eses que mandan mensaxes en ocasións insubstanciais, bromas, cancións, poemas... sei que están pensando en min, agora que cada vez pensamos menos nos outros. Sei que me están gritando: "Dime, anda... preocúpate ti tamén por min". Non sexas, escritor, como o pai de Kafka.

Xosé Carlos Caneiro